Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ang.: attention-deficit/hyperactivity disorder, ADHD) jest intensywnie badany przez środowiska medyczne na świecie, rozszerzany jest jego zakres, np. ADHD rozpoznaje się nie tylko u dzieci, lecz także u dorosłych. Z drugiej strony ADHD jest przedmiotem licznych dyskusji dotyczących problemu, czy należy go w ogóle leczyć, a jeżeli tak – to w jaki sposób, ponieważ nasuwają się wątpliwości, czy zaburzenie to w ogóle istnieje, gdyż jego „składnik morfologiczny” nie został do tej pory odnaleziony, a wszystkie objawy ADHD, takie jak lęk, trudności z koncentracją uwagi, nadpobudliwość motoryczna, zaburzenia poznawcze, czy brak adaptacji społecznej, mogą być objawami, które występują w przypadku wielu innych zaburzeń psychicznych oraz chorób somatycznych. W dzisiejszym świecie zmiany w zakresie koncentracji uwagi, emocji oraz zachowania mogą wynikać ze zmieniającego się społecznego profilu człowieka. Osoby, które nie wierzą w istnienie ADHD twierdzą, że zaburzenie to powstaje najprawdopodobniej w wyniku wychowania oraz temperamentu danej osoby, a nie wskutek choroby, oraz że rozpoznawanie tej jednostki chorobowej jest zjawiskiem wytworzonym przez środowisko lekarzy i farmaceutów w celu zapanowania nad jednostkami, które nie stosują się do standardów zachowania w społeczeństwie, oraz w celu osiągnięcia dużych zysków ze sprzedaży preparatów stosowanych w leczeniu tej choroby. Ze względu na fakt, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest rozpoznawany coraz częściej, określa się go nawet jako plagę XXI wieku. W niniejszej publikacji omówimy historyczne aspekty rozpoznawania ADHD, czynniki etiologiczne tej choroby, jej współistnienie z innymi chorobami psychicznymi i somatycznymi oraz celowość i możliwości leczenia z uwzględnieniem ADHD u dorosłych.