Cel pracy:
Celem niniejszej pracy jest poznanie opinii młodzieży w wieku 16-19 lat, uczęszczającej do warszawskich publicznych liceów ogólnokształcących, na temat efektywności profilaktyki samobójstw.

Metoda:
Populacja badana objęła młodzież, która w roku 2015 była w wieku 16-19 lat (M = 17,29; SD = 0,94). Respondenci uczęszczali do ośmiu warszawskich publicznych liceów ogólnokształcących z ośmiu różnych dzielnic. Badanie było reprezentatywne. W badaniu uczestniczyło 1439 respondentów – 821 dziewcząt (57,1%) i 592 chłopców (41,1%). Badanie przeprowadzono metodą PAPI. Kwestionariusz zawierał 34 pytania.

Wyniki:
Respondenci najczęściej nie wiedzieli czy w Polsce istnieje zorganizowany system zapobiegania samobójstwom (42,0%), ale duża część respondentów (39,7%) miała świadomość, że taki system w Polsce nie istnieje. Respondenci uważali działalność szkoły (46,7%), Kościoła (38,3%) i policji (55,9%) za nieskuteczną, jednostek opieki zdrowotnej (47,7%) i mediów (46,6%) za mało skuteczne, natomiast rodzinę (70,9%) za skuteczną w zakresie zapobiegania samobójstwom. Osoby, które upatrują znaczącą rolę kościoła równocześnie wskazują na znaczący udział rodziny w zapobieganiu samobójstwom, a w znacznie mniejszym stopniu innych z wymienionych instytucji.

Wnioski:
1. Ponad 1/3 badanej młodzieży zdaje sobie sprawę, iż w Polsce nie istnieje zintegrowany system zapobiegania samobójstwom. 2. Najważniejszą rolę w prewencji zachowań autodestrukcyjnych, w opinii licealistów, pełni rodzina. 3. Istnieje potrzeba większego zaangażowania szkół, Kościoła, policji, jednostek służby zdrowia oraz mediów w edukację i uświadamianie młodzieży w kwestii profilaktyki zachowań autodestrukcyjnych.