Cel pracy:
Celem badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia elektrowstrząsowego w populacji pacjentów ≥ 65 lat

Metoda:
Omawiane badanie miało charakter naturalistyczny, retrospektywny. Do badania włączono 65 pacjentów, kobiety i mężczyzn hospitalizowanych w oddziałach Instytutu Psychiatrii i Neurologii i poddawanych terapii EW. Analizowano przebieg 615 zabiegów przeprowadzonych w latach 2015-2019. Skuteczność EW oceniano z wykorzystaniem skali CGI-S. Bezpieczeństwo oceniano analizując działania niepożądane terapii, uwzględniając obciążenia somatyczne grupy badanych.

Wyniki:
Aż 94 % pacjentów wyjściowo spełniało kryteria lekooporności. W badanej grupie nie odnotowano poważnych powikłań takich jak zgon, stan zagrożenia życia, konieczność hospitalizacji na innym oddziale czy trwały uszczerbek na zdrowiu. Łącznie w całej grupie działania niepożądane odnotowano u 47,7% starszych pacjentów, w większości przypadków (88%) miały one niewielkie nasilenie i ustępowały bez stosowania żadnego specyficznego postępowania. Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym EW były wzrosty ciśnienia tętniczego (55,4%). Czterech pacjentów nie ukończyło terapii EW z powodu działań niepożądanych. U większości badanych (86,2%) wykonano co najmniej 8 zabiegów w serii. Zabiegi EW okazały się być skuteczną metodą leczenia w populacji pacjentów po 65 roku życia - reakcję na leczenie stwierdzono u 76,92% chorych, a remisję u 49, 23% leczonych osób. Wyjściowe nasilenie choroby w skali CGI-S wyniosło średnio 5,54, po leczeniu EW 2,67.

Wnioski:
Tolerancja zabiegów jest po 65 r.ż gorsza niż u młodszych pacjentów, większość działań niepożądanych jest związana z wyjściowymi obciążeniami somatycznymi, głównie dotyczącymi układu sercowo-naczyniowego. Nie zmienia to faktu, że terapia EW jest w tej populacji wysoce skuteczna i może stanowić bardzo dobrą alternatywę dla często nieskutecznej lub powodującej uboczne działania farmakoterapii.