Częstotliwość odczuwania lęku i występowania zaburzeń lękowych wśród osób z niepełnosprawnością wzrokową znacząco przekracza poziom szacowany dla populacji ogólnej. Szacuje się, że 1/3 osób z niepełnosprawnością wzrokową doświadcza uczucia depresji i/lub lęku, zaś 4–6 % osób ma stawianą diagnozę zaburzeń lękowych. Celem niniejszej pracy jest analiza problematyki występowania lęku u osób z niepełnosprawnością wzrokową na podstawie dotychczasowych doniesień. Przegląd literatury wskazuje, że osoby z dysfunkcją wzroku doświadczają zarówno powszechnie występujących, jak i specyficznych symptomów lęku, często przybierających charakter przewlekły. Mimo znaczącej skali tego zjawiska, jak i jego negatywnych konsekwencji, w literaturze brakuje doniesień, które wyjaśniałaby przyczyny, precyzowały problem, a przede wszystkim rekomendowały zalecenia pozwalające przeciwdziałać występowaniu lęku w omawianej grupie. Dla zrozumienia natury lęku istotne jest poznanie zarówno jego przyczyn, jak i konsekwencji dla zdrowia w rozumieniu dobrostanu biopsychospołecznego i duchowego. Ponieważ u osób z dysfunkcjami wzroku te zależności mogą być modyfikowane przez szczególne warunki, z którymi spotykają się w swoim codziennym funkcjonowaniu, zagadnienie lęku w tej grupie wymaga osobnego rozważenia.