Cel pracy:
Celem naszego badania obserwacyjnego było określenie , czy wybrane cechy osobowości są skorelowane ze stopniem wyrównania metabolicznego/czasem trwania cukrzycy u dorosłych pacjentów z T1DM.

Metoda:
Dane zebrano od 56 dorosłych pacjentów (40 mężczyzn) z T1DM leczonych w ośrodku o trzecim stopniu referencyjności. Cechy osobowości „Wielkiej Piątki” oceniano za pomocą kwestionariusza “NEO-Five Factor Inventory”. Kilka zmiennych uzyskano po sczytaniu osobistych pomp insulinowych, glukometrów i zaślepionego systemu ciągłego monitorowania glikemii (CGM).

Wyniki:
Wszystkie cechy osobowości oprócz neurotyczności (niski poziom cechy) wykazywały przeciętne nasilenie. Ugodowość była skorelowana z większością zmiennych uzyskanych z systemu CGM. Większa sumienność wiązała się z dłuższym czasem trwania cukrzycy. Większa neurotyczność korelowała z większą zmiennością glikemii (GV), podczas gdy wysoka ekstrawersja wiązała się z niższym wskaźnikiem GV. Niższa Otwartość była związana z wydłużeniem czasu klinicznie istotnej hipoglikemii

Wnioski:
Nasze badanie sugeruje, że cechy osobowości przejawiają się w indywidualnym podejściu do leczenia cukrzycy i regulacji emocji, co przekłada się również na stosunek do leczenia. Z drugiej strony, ogólne wyniki cech pacjentów z T1DM były zgodne z normami niepsychiatrycznymi dla osób zdrowych, co obala mity i stereotypy sugerujące, że choroba przewlekła jest zwykle związana z psychopatologią.