Cel pracy:
Celem pracy było zbadanie powiązania między osadzeniem rodzica, a nasileniem zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych w rodzinie u dzieci ojców pozbawionych wolności.

Metoda:
Zbadano grupę dzieci więźniów i 2 grupy kontrolne. Grupę kryterialną tworzyły dzieci więźniów, wychowujące się w rodzinach o zwiększonym nasileniu zachowań dysfunkcjonalnych/problemowych (N=72). Grupę kontrolną (I) współtworzą dzieci i młodzież (N=76) wychowujący się w rodzinach pełnych, a poziom zachowań dysfunkcjonalnych/problemowych w rodzinie, a także poziom prężności psychicznej dzieci jest zbliżony do poziomu grupy dzieci więźniów (grupy kryterialnej). Drugą grupę kontrolną tworzą dzieci i młodzież z rodzin pełnych. W rodzinach tych dzieci zachowania dysfunkcjonalne/problemowe nie występują bądź są na bardzo niskim poziomie nasilenia, a poziom prężności jest istotnie wyższy w porównaniu z dziećmi więźniów i dziećmi z I grupy kontrolnej (N=98). Do pomiaru zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych wykorzystano Kwestionariusz Achenbacha dla rodziców (Child Behavior Checklist).

Wyniki:
Poziom nasilenia zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych dzieci więźniów okazał się istotnie wyższy we wszystkich kategoriach zaburzeń, w porównaniu z ich rówieśnikami z rodzin pełnych.

Wnioski:
Wyniki badań wskazują zatem, że dodatkowym czynnikiem nasilającym zaburzenia behawioralne i emocjonalne jest inkarceracja rodzica, która dotyka bardziej dziewczęta, aniżeli chłopców.