Zespół pieczenia w jamie ustnej (BMS – bourning mouth syndrome) jest to przewlekły zespół bólowy charakteryzujący się uczuciem bólu, pieczenia i suchością w obrębie błony śluzowej jamy ustnej, niezwiązany z jej patologią. BMS występuje 7 razy częściej u kobiet, głównie w okresie około menopauzalnym. Istotny jest aspekt psychiatryczny BMS: choroba ta często współistnieje z depresją i zaburzeniami lękowymi, a szereg leków psychotropowych odgrywa istotną rolę w jej leczeniu. W niniejszym przeglądzie omówiono najważniejsze koncepcje patogenetyczne BMS oraz najczęstsze sposoby leczenia tego zespołu. BMS może być podobny do bólu neuropatycznego, a jego pewne elementy patogenetyczne są podokrewne do fibromialgii oraz zespołu niespokojnych nóg. W pierwotnym BMS wykazano cechy presynaptycznej dysfunkcji neuronów dopaminergicznych w obrębie prążkowia oraz zmniejszenie stężenia endogennej dopaminy. W patogenezie BMS biorą udział także inne neuroprzekaźniki (serotonina, noradrenalina, histamina), czynniki hormonalne oraz czynniki zapalne. W leczeniu farmakologicznym BMS stosowane są m.in. pochodne benzodiazepiny, leki przeciwdrgawkowe. leki przeciwdepresyjne oraz atypowe leki przeciwpsychotyczne. W końcowej części pracy omówiono możliwość zastosowania w BMS atypowego leku przeciwpsychotycznego - olanzapiny. W kontekście ostatnich prac na ten temat wspomniano również przypadek własny pacjentki z trwającym od kilkunastu lat zespołem pieczenia w jamie ustnej, u której leczenie olanzapiną przyniosło szybkie, znaczne zmniejszenie nasilenia objawów. Prawdopodobny mechanizm terapeutycznego działania olanzapiny w BMS opiera się na jej wpływie na receptory dopaminergiczne i histaminowe oraz dodatkowo na receptory noradrenergiczne i serotoninergiczne.