Cel:
Celem niniejszej pracy było zbadanie zależności pomiędzy poziomem brzemienia małżonków pacjentów cierpiących na chorobę afektywną jednobiegunową (ChAJ; 60 pacjentów) oraz chorobę afektywną dwubiegunową (ChAD; 65 pacjentów), znajdujących się w stanie remisji objawowej a stylami radzenia sobie ze stresem.

Metoda:
W celu oceny wielkości brzemienia zastosowano Kwestionariusz Oceny Zaangażowania (Involvement Evaluation Questionnaire). Style radzenia sobie ze stresem oceniano za pomocą Kwestionariusza Radzenia Sobie w Sytuacjach Stresowych (Coping Inventory for Stressful Situations). Przeprowadzając ustrukturyzowany wywiad kliniczny zgromadzono informacje dotyczące historii choroby pacjentów, charakterystyki małżeństw oraz dane społeczno-demograficzne.

Wyniki:
Poziom postrzeganego brzemienia przez małżonków osób chorujących był istotny zarówno dla małżonków osób z ChAD, jak i z ChAJ. W obu grupach poziom brzemienia był znamiennie większy u małżonków z gorszą oceną przystosowania i funkcjonowania małżeństwa. W obu grupach zaobserwowano dodatnią korelację pomiędzy poziomem odczuwanego brzemienia i stylem radzenia sobie ze stresem skoncentrowanym na emocjach. Ujemną korelację pomiędzy stylem radzenia sobie ze stresem skoncentrowanym na zadaniu a poziomem odczuwanego brzemienia stwierdzono tylko w grupie osób cierpiących na ChAD. Jakość „satysfakcji seksualnej w obecnym okresie życia” była znacznie gorsza u małżonków pacjentów cierpiących na ChAD. Wrażenie pogorszenia jakości życia seksualnego w wyniku choroby wiązało się z większym poziomem całkowitego i obiektywnego brzemienia w grupie małżonków osób z ChAJ. W grupie małżonków osób z rozpoznaniem ChAD nie zaobserwowano takiego zjawiska.

Wnioski:
Partnerom pacjentów z zaburzeniami afektywnymi należy oferować możliwości uczenia się korzystania z efektywniejszych sposobów radzenia sobie z chorobą afektywną w rodzinie, co mogłoby przyczynić się do zmniejszenia poziomu doświadczanego przez nich brzemienia.