Cel pracy:
Celem badania była ocena obciążenia opiekunów osób z rozpoznaniem schizofrenii, leczonych w zespołach leczenia środowiskowego (ZLŚ) i jego związku z demograficzną, kliniczną i społeczną charakterystyką pacjentów, ze szczególnym uwzględnieniem ich satysfakcji z opieki oraz ocena związków wybranych cech opiekunów z poziomem ich obciążenia.

Metoda:
Badaniem objęto 65 opiekunów i 65 pacjentów, będących w leczeniu domowym. Opiekunów oceniano za pomocą kwestionariuszy demograficznych oraz inwentarza brzemienia dla osoby sprawującej opiekę (CBI). Pacjentów oceniano za pomocą skali objawów pozytywnych i negatywnych (PANSS), Skali Werońskiej oceny satysfakcji z leczenia (VSSS-54), kwestionariuszami oceny niepełnosprawności (WHODAS 2.0), wskaźnika sieci społecznej (SNI) oraz skali samotności (UCLA Loneliness Scale). Do analizy wykorzystano liniową regresję wielokrotną.

Wyniki:
Podwyższone obciążenie opiekunów związane było: z większym nasileniem objawów pacjenta, niższą satysfakcją z profesjonalizmu personelu, a także z wysokim poziomem nasilenia emocji w relacjach. Najlepiej wyjaśniany model, 57% wyjaśnionej wariancji, dotyczył obciążenia emocjonalnego opiekunów i składał się z czterech czynników: nasilonego syndromu pozytywnego pacjenta, pozostawania przez niego w związku uczuciowym, płci (opiekunki mężczyzn odczuwały wyższe brzemię) oraz mniejszej sieci społecznej.

Wnioski:
Nasilenie obciążenia opiekunów związane jest z socjodemograficzną, kliniczną i społeczną charakterystyka pacjentów i ich satysfakcją z leczenia. Znaczenie mają: większe nasilenie objawów, szczególnie syndromu pozytywnego dla obciążenia emocjonalnego opiekunów, mniejsze zadowolenie pacjentów z profesjonalizmu personelu, duża ekspresyjność emocji w relacjach rodzinnych. Istotne znaczenie mają również płeć i poziom wykształcenia pacjenta i opiekuna, stopień niepełnosprawności pacjenta, pozostawanie przez nich w związku oraz wielkość sieci wsparcia społecznego.