ARTICLE
Cechy osobowości, poziom lęku i style radzenia sobie ze stresem u osób chorych na astmę oskrzelową i przewlekłą obturacyjną chorobę płuc – analiza porównawcza
Więcej
Ukryj
1
Zakład Rehabilitacji Psychospołecznej UM w Łodzi
2
Zakład Metodologii Badań Psychologicznych i Statystyk, Instytut Psychologii, Wydział Nauk o Wychowaniu Uniwersytetu Łódzkiego
3
Wyższa Szkoła Informatyki i Umiejętności w Łodzi
Data nadesłania: 23-12-2015
Data ostatniej rewizji: 18-04-2016
Data akceptacji: 18-04-2016
Data publikacji: 23-12-2016
Autor do korespondencji
Klaudia Tabała
Department of Psychosocial Rehabilitation, Medical University of Lodz, Pl. Hallera 1, 90 - 647 Lodz, Polska
Psychiatr Pol 2016;50(6):1167-1180
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Cel pracy:
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) i astma oskrzelowa stanowią wyzwanie dla zdrowia publicznego, ze względu na rozpowszechnienie i negatywne skutki. Czynniki psychiczne mają wpływ na stan zdrowia i zachowanie osób z chorobami obturacyjnymi. Celem pracy była ocena poziomu lęku, cech osobowości i radzenia sobie ze stresem u osób chorych i porównanie z grupą osób zdrowych.
Metoda:
Badanie przeprowadzono na grupie 150 osób – z astmą, z POChP i zdrowymi (śr wieku = 56,0±16,00). W badaniu wykorzystano ankietę socjodemograficzną, Inwentarz Osobowości NEO-FFI, Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz Inwentarz do Pomiaru Radzenia Sobie ze Stresem Mini-COPE. Wykorzystując regresję logistyczną oceniono, które z badanych zmiennych najlepiej różnicowały badanych zdrowych i chorych.
Wyniki:
Osoby z astmą i POChP charakteryzowały się istotnie niższym sumienności, otwartości na doświadczenia, aktywnego radzenia sobie oraz planowania oraz wyższym poziomem neurotyczności, lęku-cechy oraz większą tendencją do zaprzestawania działań. Zmienne: cecha lęku, otwartość na doświadczenia, pozytywne przewartościowanie, akceptacja, poczucie humoru i zaprzestanie działań okazały się najlepiej odróżniać osoby z chorobami pulmonologicznymi od osób zdrowych.
Wnioski:
Uzyskane wyniki wskazują na konieczność podjęcia działań interwencyjnych w zakresie funkcjonowania psychicznego badanych grup chorych.