Cel:
Celem badania była odpowiedź na pytanie o zdolności do mentalizacji stanów emocjonalnych u rodziców dzieci z trudnościami w realizowaniu zadań rozwojowych okresu latencji. Przeprowadzona analiza pozwoliła ustalić poziom zdolności do mentalizowania oraz opisać wzorce mentalizacyjne u rodziców dzieci. Badanie miało charakter eksploracyjny, cel badania sformułowany został na podstawie doniesień z literatury wskazujących na zależności między stylem przywiązania i zdolnością do mentalizowania u rodziców a funkcjonowaniem psychospołecznym ich dzieci.

Metoda:
Do badania użyto ustrukturowanego Wywiadu do Badania Przywiązania u Osób Dorosłych (ang. Adult Attachment Interview- AAI). Analizę zrealizowano przy pomocy narzędzia Skala Funkcjonowania Refleksyjnego (SFR). Jakościowej analizie poddano 9 narracji uzyskanych w ramach Badania AAI.

Wyniki:
Przeprowadzona analiza wykazała, że rodzice dzieci z trudnościami w realizowaniu zadań rozwojowych okresu latencji cechują się obniżoną zdolnością do mentalizowania. Charakterystyczny wzorzec mentalizacyjny obejmuje tendencję do idealizacji, generalizacji, opisu relacji na poziomie behawioralnym i unikania refleksji nad stanami umysłu doświadczanymi w kontekście wczesnych relacji przywiązania oraz brak spójności. Trudności w mentalizowaniu relacji dotyczą głównie relacji z matką. Relacje tworzone w późniejszych etapach życia są lepiej mentalizowane niż wczesne relacje z rodzicami.

Wnioski:
Obserwowane zakłócenie w mentalizacji może sugerować możliwe zakłócenia procesu odzwierciedlania i kontenerowania we wczesnych etapach rozwojowych badanych osób. Rozwój zdolności mentalizacyjnych odbywał się w trakcie dalszych etapów życia osób badanych. Procesem najbardziej utrudniającym swobodną refleksję nad emocjami swoimi i innych (w tym własnego dziecka) okazało się być zjawisko idealizacji.