Jadłowstręt psychiczny stanowi poważne wyzwanie dla pracowników służby zdrowia, a przede wszystkim klinicystów, gdyż jest związany z wysokimi wskaźnikami chroniczności i ryzykiem nawrotów. Jedną z przyczyn tego niepokojącego zjawiska jest egosyntoniczność tej choroby, która odróżnia ją od innych zaburzeń psychicznych, a która odpowiada za zaprzeczanie chorobie i brak motywacji do leczenia, co skutkuje przerywaniem podjętej terapii, a nawet odmową poddania się jej. W artykule zaprezentowano propozycje definiowania chronicznego jadłowstrętu psychicznego. Następnie ta postać jadłowstrętu psychicznego została przedstawiona z perspektywy klinicysty, ze szczególnym uwzględnieniem implikacji terapeutycznych oraz z perspektywy personelu medycznego, przy czym dodatkowo przedstawiono dylematy dotyczące propozycji leczenia paliatywnego tej grupy pacjentów. Następnie podjęto próbę przedstawienia, co czuje pacjent z chronicznym jadłowstrętem psychicznym. W następnej kolejności przedstawiono kwestię zapobiegania nawrotom w przebiegu chronicznego jadłowstrętu psychicznego i propozycje leczenia pacjentów z tą chorobą ze szczególnym uwzględnieniem najnowszych trendów w tym zakresie. Artykuł kończy napawające optymizmem doniesienie naukowe na temat całkowitego wyleczenia pacjentek z tym rozpoznaniem, któremu towarzyszy analiza przyczyn tak dobrego wyniku terapii.