Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD) charakteryzuje się patologicznymi zmianami nastroju i aktywności o charakterze epizodów maniakalnych, hipomaniakalnych, depresyjnych lub mieszanych. W ostatnich latach obserwuje się znaczący wzrost rozpoznawania ChAD u dzieci i młodzieży. Ocenia się, że średni wskaźnik rozpowszechnienia spektrum zaburzeń afektywnych w populacji pediatrycznej wynosi 1,8 %, a ChAD typu I – 1,2%. Mimo jednakowych kryteriów diagnostycznych istnieją przesłanki, że niektóre objawy choroby występują z inną częstością wśród dzieci i młodzieży niż u osób dorosłych. Za najczęstszy objaw maniakalny u osób z początkiem choroby w wieku dziecięcym uważa się drażliwość, a w wieku młodzieńczym - nadmierną aktywność. ChAD w populacji dzieci i młodzieży towarzyszy wysoki wskaźnik współwystępowania innych chorób psychicznych. Szczególne problemy diagnostyczne stwarza zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi oraz osobowość borderline. Wczesny początek ChAD wiąże się z cięższym przebiegiem, gorszym rokowaniem i wyższym ryzykiem samobójczym. W leczeniu farmakologicznym ChAD w populacji pediatrycznej stosuje się leki normotymiczne I i II generacji, przy czym ich skuteczność oraz profil bezpieczeństwa różni się od osób dorosłych. Amerykański Food and Drug Administration rekomenduje w leczeniu epizodów maniakalnych u młodych osób lit, aripiprazol, kwetiapinę, risperidon, olanzapinę, a w przypadku epizodów depresyjnych połączenie olanzapiny z fluoksetyną.