Zaburzenia funkcji poznawczych są częścią symptomatologii zaburzeń depresyjnych, ale mogą się również utrzymywać po osiągnięciu remisji objawowej. Dysfunkcje poznawcze jako przetrwały objaw depresji, prowadzą do upośledzenia funkcjonowania pacjenta na wielu płaszczyznach życia oraz istotnie pogarszają jego jakość. Dodatkowo zwiększają ryzyko wystąpienia chorób somatycznych oraz przyczyniają się do wzrostu świadczeń wydatkowanych ze środków pomocy publicznej. Ponadto, jest to czynnik negatywnie wpływający na rokowanie zaburzeń depresyjnych gdyż zwiększa ryzyko nawrotu depresji oraz zmniejsza podatność na farmakoterapię. Za przetrwanie deficytów poznawczych po leczeniu MDD odpowiedzialne są dysfunkcje sieci neuronowych oraz zmiany morfometrii w poszczególnych obszarach mózgu. Większość obecnie stosowanych tymoleptyków ma wpływ na remisję objawów depresyjnych, ale nie powoduje wycofania się deficytów kognitywnych. Obecnie jest coraz więcej dowodów, że stosowane w praktyce klinicznej leki przeciwdepresyjne mogą poprawiać funkcje poznawcze niezależnie od ich wpływu na komponentę afektywną. Celem niniejszej pracy jest omówienie neurobiologicznych mechanizmów zaburzeń czynności poznawczych w powiązaniu z objawami klinicznymi oraz przedstawienie możliwości terapeutycznych u pacjentów z przetrwałymi dysfunkcjami poznawczymi w przebiegu zaburzeń depresyjnych.