Cel pracy:
Celem prezentowanego badania było porównanie autonarracji wśród osób z doświadczeniem psychozy i bez doświadczenia psychozy oraz korelacja tej zmiennej z samooceną i postrzeganym wsparciem społecznym w badanych grupach.

Metoda:
Grupę badaną stanowiło 31 osób dorosłych z rozpoznaniem psychozy według ICD-10 (F20-29), a grupę kontrolną stanowiło 31 osób dorosłych bez rozpoznania psychiatrycznego. Bodźcem do stworzenia autonarracji uczestników była pierwsza część wywiadu autobiograficznego McAdamsa, wg którego określono spójność i złożoność wypowiedzi. Inne narzędzia wykorzystane w badaniu to kwestionariusz samooceny Rosenberga oraz skala postrzeganego wsparcia społecznego Zimeta i wsp.

Wyniki:
Badania wykazały, że obie grupy różniły się istotnie pod względem złożoności autonarracji (t= -3,185; p<0,05), grupy nie różniły się istotnie pod względem spójności. Ponadto zanotowano ujemną korelację między pomiarem spójności autonarracji, a wynkiem samooceny w grupie osób zdrowych (r= -,455; p<0,05).

Wnioski:
Autonarracje osób z diagnozą zaburzenia psychotycznego okazały się mniej złożone niż autonarracje osób z grupy osób zdrowych, z kolei niespójność wypowiedzi ujemnie korelowała z samooceną, lecz tylko w grupie kontrolnej. Grupy - kliniczna i kontrolna nie różniły się pod względem niespójności autonarracji. Prezentowane badanie pokazuje możliwości wykorzystania metod jakościowych i wywiadu autobiograficznego do analizy języka osób chorych psychiczne oraz zdrowych i ich powiązanie z cechami psychologicznymi. Zarówno procedura badania jak i uzyskane wyniki mają swoje ograniczenia, które szczegółowo omówiono w artykule.