Cel pracy:
Głównym celem pracy była ocena wpływu izolacji społecznej i rodzinnej z powodu COVID19 na samopoczucie psychiczne pacjentów przebywających w zakładzie opiekuńczo-leczniczym oraz ocena skuteczności podjętych działań terapeutycznych.

Metoda:
Badanie przeprowadzono wśród chorych przebywających w zakładzie opiekuńczo-leczniczym (58 chorych). Do oceny stopnia nasilenia zaburzeń depresyjnych zastosowano krótką formę Geriatrycznej Skali Oceny Depresji. Porównano również liczbę interwencji medycznych i psychologicznych w poszczególnych miesiącach izolacji.

Wyniki:
W lutym 2020 roku, kiedy nie było żadnej izolacji, 87,9% badanej grupy nie cierpiało na depresję w porównaniu z 72,4% w okresie pełnej izolacji. Po wprowadzeniu metod kontrolowanego kontaktu z najbliższymi, liczba osób bez objawów depresyjnych ponownie wzrosła. W okresie pełnej izolacji wykonano średnio 1,76 interwencji medycznych i 0,23 interwencji psychologicznych na jednego pacjenta.

Wnioski:
Liczba interwencji medycznych i psychologicznych była większa w okresie pełnej izolacji w porównaniu z miesiącami, w których nie wprowadzono ograniczeń związanych z pandemią COVID19. Po wprowadzeniu pełnej izolacji wyniki w GDS były istotnie wyższe, co oznacza, że pacjenci byli w większym stopniu narażeni na zaburzenia depresyjne niż w miesiącach bez izolacji.