Zaburzenia rytmów okołodobowych odgrywają ważną rolę w patogenezie chorób afektywnych, a ich normalizacja za pomocą metod chronoterapii może stanowić istotny element postępowania terapeutycznego. Chronoterapia polega na kontrolowanej ekspozycji na bodźce środowiskowe, które wpływają na rytmy biologiczne. Jedną z procedur chronoterapii jest deprywacja snu (sleep deprivation, SD). W artykule omówiono obecny status SD w psychiatrii, jej metody oraz zastosowanie w leczeniu depresji. Obecnie najbardziej zalecanym schematem jest łączenie całkowitej deprywacji snu (total sleep deprivation, TSD) z przesunięciem fazy snu (sleep phase advance, SPA) oraz farmakoterapią, a niekiedy również z fototerapią. Takie postępowanie posiada udowodnioną skuteczność krótko- i długoterminową i może mieć korzystne działanie również w depresji lekoopornej. Wśród mechanizmów terapeutycznego działania deprywacji snu w depresji wymienia się wpływ na przekaźnictwo katecholaminergiczne, serotoninergiczne i glutaminianergiczne, czynniki neurotrofowe (głównie czynnik neurotrofowy pochodzenia mózgowego – BDNF), układ odpornościowy, układ endokrynny, na metabolizm niektórych struktur mózgowych (głównie kory przedczołowej) oraz na ekspresję genów związanych z zegarem biologicznym. Ze względu na skuteczność tej procedury oraz prostotę i bezpieczeństwo stosowania autorzy uważają, że SD w jej współczesnej wersji z SPA winna być częściej stosowana jako element terapii depresji.