Artykuł odnosi się do ewaluacji zagadnienia błędów diagnostycznych w zaburzeniach ze spektrum autyzmu. Propagowanie wiedzy na temat autyzmu sprzyja zauważaniu cech zaburzeń autystycznych przez coraz większe grono specjalistów oraz innych osób zawodowo uczestniczących w procesie edukacji i wychowania dziecka u coraz to młodszych dzieci. Z jednej strony dobrze, że poziom wiedzy o symptomach zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD) sprzyja zauważaniu trudności dziecka. Z drugiej jednak można mieć wątpliwości, czy wiedza, którą dysponujemy, jest wystarczająca do diagnozowania subtelnych i zmieniających się obrazów zaburzeń. Szczególnie u małych dzieci zaburzenia neurorozwojowe są trudne do oceny z powodu zachodzących na siebie objawów z kręgu różnych zaburzeń. Nakładają się na to okresy wzmożonego rozwoju, czasem okresy regresji. U dwu-, trzyletnich dzieci nie występują jeszcze niektóre charakterystyczne dla ASD zachowania, a ocena rozwoju mowy i jej zrozumienia może być zwodnicza. Diagnoza „obserwacja w kierunku autyzmu” często jest stawiana na wyrost. Artykuł zawiera opisy przypadków odnoszące się do błędów w diagnozowaniu w kierunku ASD, ich konsekwencji oraz wnioski praktyczne.