Cel:
Prace nad przygotowaniem DSM-5 stały się pretekstem do badań i refleksji nad wpływem czynników religijnych i duchowych na fenomenologię, diagnozę różnicującą, przebieg, koniec i prognozę leczenia zaburzeń psychicznych. Celem artykułu jest przedstawienie podejścia klasyfikacji DSM do religii i duchowości w kontekście klinicznym. Chociaż ten system klasyfikacji nie obowiązuje w Polsce, w odróżnieniu od ICD, daje możliwość spojrzenia na doświadczenia religijne i duchowe w inny, niż jedynie, psychopatologiczny sposób.

Metoda:
Analizie zostanie poddany kod V 62.89 od strony historycznej, empirycznej oraz klinicznej.

Wyniki:
Pojawienie się w DSM-IV nieredukcjonistycznego podejścia do religii i duchowości można uznać za przejaw rozwoju tej klasyfikacji psychiatrycznej w odniesieniu do kwestii diagnozy różnicującej religię i duchowość od psychopatologii. DSM-5 jeszcze wyraźniej umieścił religię i duchowość w kontekście kulturowym, i uwzględnił jej miejsce w diagnozie klinicznej. Pozostał jednak przy wcześniejszej postaci V 62.89, co stanowi przestrzeń do dalszej refleksji i badań nad zdefiniowaniem tego kodu biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia psychopatologii opisowej i struktury DSM.

Wnioski:
Rozwój DSM, od jego czwartej edycji, przyniósł ze sobą zmianę spojrzenia na religię i duchowość w kontekście diagnozy klinicznej. Wprowadzenie kodu V. 62.89 zwiększyło możliwości diagnozy różnicującej pomiędzy religią/duchowością a zdrowiem/psychopatologią. Położenie silniejszego akcentu na przejawy różnorodności kulturowej umożliwiło nieredukcjonistyczne i niepatologizujące spojrzenie na problemy religijne i duchowe. Z drugiej strony medykalizacja i psychiatryzacja różnych problemów egzystencjalnych jaka widoczna jest w kolejnych edycjach DSM zachęca do patologizującego spojrzenia na problemy religijne czy duchowe. Kliniczne spojrzenie na religię i duchowość powinno więc wyjść poza ograniczenia samego DSM.