Od lat 50-tych XX wieku nastąpił dynamiczny rozwój farmakoterapii psychiatrycznej, skutkujący nie tylko zwiększeniem efektywności leczenia pacjentów, ale także poprawą w zakresie minimalizacji objawów niepożądanych terapii. Nowoczesne leki przeciwpsychotyczne III generacji oprócz antagonizmu w stosunku do receptorów D2, wykazują także częściowy agonizm względem receptorów dopaminergicznych. Taki mechanizm działania w założeniu ma regulować przekaźnictwo dopaminergiczne- hamować (antagonizm) je w szlakach, w których jest nadmierne (nadmierne przekaźnictwo w szlaku mezolimbicznym u pacjentów psychotycznych, nadmierne przekaźnictwo w szlaku guzkowo-lejkowym u pacjentów z hiperprolaktynemią) i pobudzać (agonizm) w szlakach, gdzie jest zbyt niskie (szlak mezkortykalny). Wpływa to korzystnie zarówno na redukcję objawów niepożądanych, jak i na objawy negatywne, afektywne i poznawcze pacjentów cierpiących z powodu schizofrenii. Celem niniejszego artykułu poglądowego jest przedstawienie najważniejszych aspektów klinicznych dotyczących stosowania częściowych agonistów receptora dopaminowego D2 w leczeniu schizofrenii na przykładzie brekspiprazolu oraz określenie profilu pacjentów, którym ten lek mógłby być dedykowany- w oparciu o najnowsze doniesienia.