Schizofrenia jest schorzeniem o dużej różnorodności objawów i znacznej zmienności indywidualnego przebiegu, jej etiologia nadal pozostaje nie w pełni wyjaśniona. Sugeruje się udział czynników genetycznych, infekcyjnych i immunologicznych, opisywane są nieprawidłowości o charakterze neurorozwojowym, neurodegeneracyjnym oraz zaburzenia aktywności układów neuroprzekaźnikowych. Wykrywanie mierzalnych i powtarzalnych wskaźników biologicznych obrazu klinicznego i kursu, określanych jako biomarkery, może być niezbędne do wyjaśnienia etiopatogennego mechanizmu choroby. Dla schizofrenii funkcję tę pełnić może siatkówka oka oraz pozostałe elementy drogi wzrokowej. Obserwowane nieprawidłowości mają charakter strukturalny i czynnościowy. Dotyczą praktycznie całego układu wzrokowego i zgodnie z teorią neurorozwojową schizofrenii powstają na wczesnych etapach kształtowania się mózgu. Co istotne –specyficzna budowa ludzkiego oka, jego przezierność, brak mieliny oraz niska koncentracja komórek glejowych stwarzają doskonałe możliwości do nieinwazyjnej oceny mikrostruktury i funkcji ośrodkowego układu nerwowego. W poniższej pracy omówiono najważniejsze zmiany w aparacie widzenia obserwowane u chorych na schizofrenię. Szczególną uwagę zwrócono na zaburzenia szerokości naczyń siatkówki, nieprawidłowości w elektroretinogramie i optycznej koherencyjnej tomografii, zaburzenia strukturalne i czynnościowe ośrodków korowych oraz zaburzenia neurochemiczne w komórkach drogi wzrokowej.