Istnieją wywiady i skale, w tym skale samoopisowe, do oceny ryzyka samobójstwa, znane są też czynniki ryzyka samobójstwa (m.in. wcześniejsze próby samobójcze, zgłaszana gotowość popełnienia samobójstwa, choroby somatyczne, płeć męska). Ich zastosowanie nie daje jednak dostatecznej gwarancji na prawidłowe odróżnienie osób o wysokim ryzyku popełnienia samobójstwa od tych o niskim ryzyku. W 1986 r. Gunnar Edman zaobserwował istnienie związku pomiędzy niską aktywnością elektrodermalną a tendencjami samobójczymi, co zostało potwierdzone w innych badaniach i metaanalizach. Aktywność elektrodermalna (EDA) jest powszechnie uznawana za bardzo dobry wskaźnik reakcji orientacyjnej, która jest reakcją na zawartość informacyjną bodźca i w pewnym sensie fizjologicznym mechanizmem pomagającym przetrwać organizmowi. Ze zjawiskiem tym jest związany proces habituacji, którego tempo jest miarą reaktywności EDA. Hyporeaktywność polega na bardzo szybkim habituowaniu bodźca, nawet już po pierwszej ekspozycji. Zgodnie z koncepcja Larsa Håkana Thorella hyporeaktywność można rozumieć jako specyficzny deficyt uwagi, który wiąże się z niemożnością wywołania ciekawości zwykłymi, codziennymi zdarzeniami na poziomie fizjologicznym. To powoduje większą skłonność do podejmowania prób samobójczych w grupie osób cierpiących na zaburzenia nastroju oraz mniejszy lęk przed zadaniem sobie bólu. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie historii badań nad aktywnością elektrodermalną, związkiem EDA z tendencjami samobójczymi u osób z zaburzeniami afektywnymi oraz omówienie metody EDOR System pozwalającej na zidentyfikowanie osób, u których ryzyko popełnienia samobójstwa jest szczególnie duże.