Cel pracy:
Ocena częstości występowania zaburzenia emocjonalnych i snu (ESD) wśród pacjentów po COVID-19 wymagającym hospitalizacji, identyfikacja czynników predykcyjnych i poznanie ich wpływu na symptomy mgły mózgowej (BFS) oraz jakość życia w pracy (QWL).

Metoda:
Pacjenci ≥18 lat retrospektywnie raportowali obecność objawów z zakresu ESD (smutek, lęk, niepokój, bezsenność, nadmierna senność w ciągu dnia, koszmary senne) i BFS oraz oceniali QWL przed COVID-19 i w ciągu 0-4, 4-12 i >12 tygodni po infekcji za pomocą poddanego walidacji kwestionariusza w wersji papierowej lub internetowej. Zebrano dane dotyczące wieku, płci, chorób współistniejących, leczenia przed przyjęciem oraz wyników badań laboratoryjnych. Do badania ostatecznie włączono 181 pacjentów (średni wiek 56,02+-13,02 lat, kobiety 37,02%).

Wyniki:
COVID-19 zwiększał 1,6 do 2,2-krotnie zapadalność na ESD w ciągu 0-4, 4-12 i >12 tygodni od infekcji (odpowiednio 66,85%, 60,77% i 50,28%). W analizie wieloczynnikowej, predyktorem nowo powstałych ESD po COVID-19 było stężenie hemoglobiny w ostrej fazie infekcji (OR 0,64, 95%CI: 0,50-0,80 na 1g/L, p=0.001). U pacjentów z istniejącymi wcześniej i nowopowstałymi ESD, COVID-19 zwiększał ryzyko występowania BFS odpowiednio 1,9 i 3,9-krotnie >12 tygodni od infekcji. Pogorszenie QWL >12 tygodni po COVID-19 było związane z wiekiem (OR 0,62, 95%CI:0,37-0,73 na 10 lat, p<0,001), płcią żeńską (OR 3,47, 95%CI:1,40-8,56, p=0,007), występującymi wcześniej (OR 21,58, 95%CI:2,57-181,30, p=0,005) i nowopowstałymi ESD (OR 30,88, 95%CI:3,85-247,90, p=0,001).

Wnioski:
Większość pacjentów po COVID-19 cierpi na objawy z kręgu ESD, których predyktorem jest stężenie hemoglobiny. ESD zwiększają ryzyko współistnienia BFS. ESD, szczególnie smutek, niepokój, bezsenność i nadmierna senność w ciągu dnia, silnie wpływają na QWL >12 tygodni po COVID-19.