Jadłowstręt psychiczny jest zespołem chorobowym obarczonym wysoką śmiertelnością i wieloletnim przebiegiem. Jego najbardziej charakterystycznym objawem jest znaczny niedobór masy ciała wywoływany i podtrzymywany przez pacjenta, który postrzega się jako osobę otyłą i wyznacza sobie niski limit masy ciała. Przebieg leczenia najczęściej jest wieloletni i angażujący znaczne grono specjalistów, a w zależności od stanu pacjenta możliwa jest opieka ambulatoryjna, opieka w oddziale dziennym lub w przypadku dużej utraty masy ciała czy pojawienia się powikłań niedożywienia konieczna jest wielomiesięczna hospitalizacja. Aktualnie widoczna jest tendencja do skracania czasu pobytu w oddziale stacjonarnym pacjentów z AN na rzecz innych form opieki. Celem artykułu jest zebranie i przedstawienie wyników niewielkiej liczby badań dotyczących czynników wpływających na długość hospitalizacji w leczeniu jadłowstrętu psychicznego. W oparciu o dostępne w chwili obecnej badania za czynnik istotnie wpływający na długość hospitalizacji należy uznać przede wszystkim wskaźnik masy ciała w momencie przyjęcia do szpitala. Dyskusja jednak pozostaje otwarta i wskazane są dalsze badania w tym zakresie. Wyjaśnienie powyższego zagadnienia może stanowić podstawę do bardziej zorientowanego na potrzeby pacjenta określania czasu trwania leczenia szpitalnego. Niezbędne będą także dalsze badania dotyczące czynników zidentyfikowanych w pojedynczych badaniach i relacji zachodzących między nimi.