Specjaliści z zakresu psychiatrii, psychoterapii i seksuologii zajmujący się leczeniem i wspieraniem pacjentów nastoletnich, w swojej praktyce mogą dostrzec znaczny wzrost zgłoszeń dotyczących nieakceptowania płci przypisanej przy urodzeniu, kwestionowania jej, odrzucania lub na różne sposoby przeżywania. Chociaż praca z osobami dorosłymi znajdującymi się w spektrum transpłciowości ma historię sięgającą lat 20-tych XX wieku, dysforia płciowa u młodzieży, zwłaszcza w ostatnich latach, jest zjawiskiem, które w swojej złożoności wymyka się próbom ujednolicenia podejść i działań. Wiążące się z tą tematyką kontrowersje często skutkują pochopnymi wnioskami i mylnymi - w ocenie Autorów niniejszego artykułu założeniami - że populacja młodzieży doświadczającej dysforii lub niezgodności płciowej, jest homogeniczna. Tekst porusza następujące aspekty: omówienie zmian w zakresie diagnoz związanych z tożsamością płciową, które zaszły w ostatnich dekadach w klasyfikacjach DSM oraz ICD; zdrowie psychiczne i neuroróżnorodność pacjentów zgłaszających dysforię, dominujące obecnie modele leczenia, wraz z ich zaletami i wadami oraz wyzwania diagnostyczne i terapeutyczne w pracy z tą populacją.