Cel:
Zbadanie wpływu psychoedukacji grupowej w zaburzeniach dwubiegunowych na wybrane aspekty poznawczej reprezentacji choroby.

Metoda:
51 pacjentów z rozpoznaniem zaburzeń dwubiegunowych włączono do badania, a 24 do ostatecznej analizy statystycznej. Uczestnicy wzięli udział w 8 spotkaniach grupowej psychoedukacji. Poddano ich trzykrotnej (przed, po i w 18 miesięcy po interwencji) ocenie za pomocą kwestionariuszy badających wybrane aspekty poznawczej reprezentacji choroby: akceptację choroby, umiejscowienie kontroli zdrowia, uogólnioną własną skuteczność, nadzieję na sukces, współpracę terapeutyczną, przekonania wobec zaburzeń dwubiegunowych, w celu zarejestrowania ewentualnych zmian po zastosowaniu psychoedukacji.

Wyniki:
Wykazano istotny statystycznie wzrost w zakresie poziomu akceptacji choroby, spostrzeganej własnej skuteczności, poziomu nadziei na sukces, współpracy w zażywaniu leków normotymicznych, a także korzystną modyfikację przekonań na temat zaburzeń dwubiegunowych. Zaobserwowana zmiana wystąpiła zaraz po zakończeniu oddziaływań i nie utrzymała się w czasie okresu obserwacyjnego.

Wnioski:
Psychoedukacja może wywierać korzystny wpływ na potencjalnie ważne z punktu widzenia efektów leczenia zaburzeń dwubiegunowych zmienne poznawcze. Wpływ ten może zanikać w czasie, stąd oddziaływania powinny być powtarzane lub czas trwania interwencji wydłużony. Badanie wyznacza możliwe dalsze kierunki prac badawczych w obszarze poszukiwania mechanizmów działania psychoedukacji oraz aktywnych komponentów stosowanych interwencji.