Heroizm jest jedną z najbardziej oryginalnych koncepcji Antoniego Kępińskiego zawartą w jego dziełach. Z powodu trudno dostępnych źródeł informacji napotyka pewne problemy interpretacyjne. Celem artykułu jest wskazanie heroizmu i pojęć z nim związanych (postawy heroicznej, tendencji heroicznej czy proporcji heroicznej) jako najwyższą możliwość terapeutyczną. Autor dokładnie przeanalizował piśmiennictwo w zakresie objaśnień tematu przez samego Kępińskiego, także innych autorów (np. Kokoszki), oraz również uzyskał informacje od współpracowników Kępińskiego. Przeprowadził analizę tych treści z zastosowaniem ramy interpretacyjnej opartej o koncepcję potencjalności nadrzędnej podmiotu – ludzkiego ja, które działa i przeżywa to działanie. Koncepcja ta pochodzi z fenomenologii realistycznej Wojtyły, która wnosi pewną interpretacyjną nowość w postaci fenomenologicznie ujętej woli. W wyniku tego można ustalić zasadniczy związek pomiędzy heroizmem a nadrzędną potencjalnością, który określa istota wolności. Końcowa dyskusja potwierdza tytułową tezę. Dzięki temu poszerza się i uzupełnia wiedza o badanym czynniku terapeutycznym, który zyskuje nowy potencjał dla praktyki terapeutycznej i jej badań. Praca ta jest pracą poglądową i może stanowić podstawę do dalszego rozwoju badanego tematu w oparciu o zastosowaną ramę interpretacyjną.