W roku 1980 w trzeciej edycji podręcznika DSM po raz pierwszy zaprezentowano kryteria diagnostyczne zaburzenia stresowego pourazowego (post traumatic stress disorder - PTSD). Zaburzenie to rozwija się w rekreacji na znacząco nasilony stresor i w wielu przypadkach może prowadzić do poważnego zakłócenia funkcjonowania pacjenta. Pomimo stosunkowo niedawnego wprowadzenia PTSD jako nowej jednostki chorobowej zaburzenie to pod wieloma rożnymi określeniami było opisywane wielokrotnie w przeszłości zarówno w literaturze naukowej, jak i beletrystyce. Analiza tychże opisów na przestrzeni wieków pozwala stwierdzić, że charakter i rodzaj stresorów uległ zmianie, jednak reakcje ludzi na silne stresory pozostają w zasadzie niezmienne. Pierwsze opisy zaburzeń wynikających z reakcji na silny stres znajdujemy w czasach starożytnych Egipcjan, a następnie w twórczości Homera, Herodota i Plutarcha. W kolejnych częściach pracy autorzy przedstawiają dalszą historię pojęcia zaburzenia stresowego pourazowego opisując także wkład polskich autorów Kępińskiego i Szymusika. Opisana perspektywa historyczna zaburzenia po stresie urazowym ułatwia zrozumienie przesłanek wprowadzenia PTSD do klasyfikacji chorób, a także kontrowersji z tym związanych.