Sprawcy przestępstw seksualnych są grupą trudno dostępną i niedokładnie przebadaną. Wyniki przeprowadzonych w ostatnich latach badań budzą duże zainteresowanie, gdyż rodzą nadzieję na poznanie patomechanizmów tego typu zachowań. Analiza nowych prac pozwala stwierdzić, że opisy dotyczące zaburzeń preferencji seksualnych, na podłożu których dochodzić może do przestępstw seksualnych, pochodzące z lat 80 – tych zeszłego stulecia są zaskakująco trafne. Uzyskane wyniki pokazują istnienie istotnych podobieństw pomiędzy najczęstszymi przestępstwami seksualnymi (czyny pedofilne oraz zgwałcenia) a zachowaniami impulsywnymi. Koncepcja wyjaśniająca zjawisko impulsywności, wraz ze stosowaną w niej terminologią, okazuje się być niezwykle użyteczna do opisu zachowań związanych z przestępstwami seksualnymi. Co więcej, wyniki przeprowadzonych badań neurobiologicznych wskazują, że na patogenezę przestępczych zachowań seksualnych należy patrzeć przede wszystkim z punktu widzenia upośledzenia procesu hamowania, a nie patologicznego wzbudzenia. Wzajemne zależności pomiędzy piciem alkoholu, próbami samobójczymi, wywiadem dotyczącym wykorzystania seksualnego w dzieciństwie i przestępstwami seksualnymi, zarówno na gruncie symptomatologicznym, jak i patogentycznym, pozwalają przypuszczać, że być może u podstawy wszystkich tych fenomenów leży zaburzona kontrola impulsów.