Cel pracy:
W niniejszym badaniu analizowano występowanie zwiększonej tolerancji farmakodynamicznej związanej ze zmniejszoną skutecznością leków przeciwdepresyjnych po wielokrotnym ich stosowaniu u pacjentów z podatną na leczenie chorobą afektywną dwubiegunową typu II

Metoda:
. Dane pochodzą z fazy otwartej prospektywnego, randomizowanego, kontrolowanego z użyciem placebo badania skuteczności długotrwałej monoterapii fluoksetyną w porównaniu z monoterapią litem. Przeprowadzono je u 148 osób w wieku ≥ 18 lat z podatną na leczenie chorobą afektywną dwubiegunową typu II, u których w badaniu otwartym początkowo stosowano monoterapię fluoksetyną przez 12 tygodni. Odpowiedź na leczenie zdefiniowano jako zmniejszenie wyjściowego wyniku w Skali Depresji Hamiltona (HRSD) o ≥ 50%, natomiast remisję jako końcowy wynik HRSD ≤ 8.

Wyniki:
Średnia liczba odpowiednich terapii z użyciem leków antydepresyjnych w przebiegu choroby afektywnej, przeprowadzonych przed włączeniem do badania, wynosiła 1,61 (odch. std. 1,85, zakres: 0–9). Zaobserwowano 25% spadek prawdopodobieństwa odpowiedzi na fluoksetynę (p < 0,01) i 22% spadek prawdopodobieństwa remisji (p = 0,02), każdorazowo wraz ze wzrostem liczby wcześniejszych terapii lekami antydepresyjnymi. Nie stwierdzono klinicznie istotnej korelacji między odpowiedzią na fluoksetynę lub remisją, a jakąkolwiek inną wyjściową kliniczną lub demograficzną zmienną. Tak więc jedynie liczba wcześniejszych terapii lekami przeciwdepresyjnymi miała istotny wpływ na prawdopodobieństwo odpowiedzi na fluoksetynę lub remisji.

Wnioski:
Wyniki potwierdzają wcześniejsze obserwacje zwiększonej tolerancji farmakodynamicznej w odpowiedzi na wielokrotne stosowanie leków przeciwdepresyjnych, które powoduje stopniowe zmniejszenie skuteczności leków przeciwdepresyjnych w czasie trwania choroby.