Cel pracy:
Jakość życia i potrzeba wsparcia społecznego u osób z diagnozą stwardnia rozsianego są w dużym stopniu uwarunkowane stopniem zaawansowania niepełnosprawności. Celem badania była ocena związku pomiędzy poszczególnymi postaciami SM a subiektywnym odczuwaniem jakości życia oraz wsparcia społecznego.

Metoda:
Badaniem objęto osoby z potwierdzona diagnozą SM przebywające w placówkach rehabilitacyjnych, szpitalach, środowiskach domowych, a także należących do organizacji zrzeszających chorych. Uczestnicy otrzymali pakiet kwestionariuszy poprzedzony informacjami o jego celu oraz instrukcją wyjaśniającą rodzaj zadań składających się na badanie i sposób ich wykonania. Zastosowano w badaniu: Berlińską Skala Wsparcia Społecznego (Łuszczyńska, Kowalska, Schwarzer, Schulz), Kwestionariusz Oceny Jakości Życia (WHOQOL-BREF) oraz kwestionariusz SM stworzony specjalnie na potrzeby badania. Opracowanie statystyczne wykonano przy pomocy pakietu STATA 12.

Wyniki:
W badaniu wzięło udział 110 osób w tym 67 kobiet i 43 mężczyzn. Wykazano, że jakość życia w ujęciu ogólnym oraz z uwzględnieniem jej podziału na jakość związaną ze zdrowiem psychologicznym, społecznym, środowiskowym, fizycznym ma największe znaczenie dla pacjentów z pierwotnie-postępującą postacią SM. Analiza wyników także pokazała, że wsparcie społeczne w analizie jednoczynnikowej nie jest istotne w żadnej z postaci SM. Obserwuje się jednak, w analizie w podgrupach płci, że mężczyźni chorujący na SM cztery razy rzadziej uzyskują wsparcie w porównaniu do kobiet

Wnioski:
Pacjenci chorujący na postać SM pierwotnie postępującą charakteryzują się niższą jakością życia w porównaniu z osobami o innym przebiegu SM. Dodatkowo mężczyźni wypadają dużo gorzej niż kobiety w kwestii wsparcia społecznego. Trudniej jest im przyznać, że potrzebują wsparcia oraz zauważyć możliwości uzyskania oczekiwanego wsparcia