W artykule przedstawiono sylwetkę polskiego psychiatry doktora Józefa Bednarza (1879-1939). Bednarz, ostatni międzywojenny dyrektor Pomorskiego Krajowego Zakładu Psychiatrycznego w Świeciu, postrzegany bywa głównie w elegijnym kontekście tragicznej śmierci, zadanej z rąk okupantów hitlerowskich w październiku 1939 roku. Celem pracy jest przybliżenie - zachowując pamięć o tragicznej śmierci - działalności naukowej, orzeczniczej, organizacyjnej i leczniczej „Pomorskiego Korczaka”. Jego prace naukowe, choć niezbyt liczne, cechowały się dogłębną analizą badanych problemów, a niektóre z nich weszły do kanonu polskiej literatury psychiatrycznej okresu dwudziestolecia międzywojennego. Działał w różnych strukturach Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz w komitecie redakcyjnym „Rocznika Psychiatrycznego”. Dał się poznać jako świetny psychiatra sądowy, kierując oddziałem sądowym w szpitalu w Tworkach (1921-27) i w więzieniu w Grudziądzu (1931-32). Przed ponad dziesięć lat, będąc dyrektorem dwóch dużych szpitali psychiatrycznych w Kulparkowie (1927-29) oraz w Świeciu (1933-39), rozwinął rozległą działalność organizacyjną. Szerzej omówiono aktywność Bednarza jako dyrektora Pomorskiego Krajowego Zakładu Psychiatrycznego w Świeciu. Pozostanie w pamięci potomnych jako pierwszy dyrektor szpitala psychiatrycznego zamordowany przez nazistów oraz jedna z pierwszych ofiar terroru hitlerowskiego wśród psychiatrów polskich.