ARTICLE
Kryteria różnicowe Zaburzenia z napadami objadania się i Uzależnienia od pożywienia w kontekście przyczyn otyłości oraz jej leczenia
Więcej
Ukryj
1
Zakład Psychologii, Katedra Filozofii i Nauk Humanistycznych, Wydział Nauk o Zdrowiu ŚUM w Katowicach
Data nadesłania: 18-10-2015
Data ostatniej rewizji: 24-04-2016
Data akceptacji: 24-04-2016
Data publikacji online: 30-07-2016
Data publikacji: 30-04-2017
Autor do korespondencji
Monika Bąk-Sosnowska
Zakład Psychologii, Katedra Filozofii i Nauk Humanistycznych, Wydział Nauk o Zdrowiu w Katowicach, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach, Polska, u. Medyków 12, 40-752 Katowice, Polska
Psychiatr Pol 2017;51(2):247-259
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Cel pracy:
Stworzenie kryteriów różnicowych dla Zaburzenia z napadami objadania się (BED) i Uzależnienia od pożywienia (FA)
Metoda:
Dokonano szczegółowej analizy porównawczej kryteriów diagnostycznych BED oraz Zaburzeń spowodowanych używaniem substancji, zawartych w Diagnostycznym i Statystycznym Podręczniku Zaburzeń Psychicznych DSM-V. Odniesiono kryteria diagnostyczne obu zaburzeń do publikacji naukowych na temat nadmiernego jedzenia u osób otyłych, z lat 2005-2016, dostępnych w bazie PubMed. Wyodrębniono konkretne podobieństwa oraz różnice pomiędzy Zaburzeniem z napadami objadania się i Uzależnieniem od pożywienia. Sformułowano kryteria różnicowe dla BED a FA.
Wyniki:
Zarówno w przypadku BED, jak FA występuje m.in: zaabsorbowanie jedzeniem, jedzenie nadmiarowe, utrata kontroli nad ilością i sposobem jedzenia, niemożność zmiany zachowania, kontynuowanie zachowania mimo negatywnych konsekwencji, podwyższony poziom impulsywności i dysregulacja emocji. Różnice między BED i FA dotyczą m.in: funkcji pożywienia, reakcji na pominięcie możliwości jedzenia, psychologicznych mechanizmów radzenia sobie z nadmiernym jedzeniem oraz własnym wyglądem, kwestii tolerancji, zespołu abstynencyjnego i związku nadmiernego jedzenia z innymi obszarami życia.
Wnioski:
Kryteria różnicowe BED a FA dotyczą: funkcji jedzenia, okoliczności jedzenia, reakcji na niemożność jedzenia, świadomości problemu. Właściwa diagnoza tych zaburzeń oraz ich różnicowanie zwiększa szanse adekwatnego leczenia pacjentów otyłych.