Elektrowstrząsy (EW), pomimo znacznego rozwoju psychofarmakoterapii i wprowadzania na przestrzeni ostatnich lat nowoczesnych preparatów, nadal pozostają istotną, biologiczną metodą leczenia o udowodnionej, wysokiej skuteczności klinicznej. W algorytmach postępowania stanowią nadal metodę z wyboru w terapii pacjentów lekoopornych. Brak szerszego ich stosowania może po części wynikać z obawy przed potencjalnymi interakcjami z jednoczasowo prowadzoną farmakoterapią czy koniecznością przerywania dotychczasowego leczenia. Aktualna jest kwestia potencjalnego wpływu farmakoterapii na wiele parametrów zabiegu, w tym najczęściej na próg drgawkowy i pośrednio efekt kliniczny. Systematycznie prowadzone badania zrewidowały dotychczasowe teorie nakazujące ograniczenia w podawaniu leków w trakcie cyklu zabiegów EW. Obecnie coraz częściej podkreśla się nie tylko bezpieczeństwo takiego postępowania, ale i możliwość synergistycznego leczniczego działania EW i psychofarmakoterapii. Autorzy prezentują dotychczasowe doniesienia dotyczące łącznego stosowania leków oraz zabiegów EW, bezpieczeństwa bądź potencjalnego ryzyka skojarzonego leczenia oraz propozycje gremiów naukowych w omawianej kwestii. Zwraca uwagę fakt ograniczeń interpretacyjnych prac, szczególnie opisów kazuistycznych lub obserwacji niewielkich grup, co wymaga dalszych badań obejmujących liczniejsze populacje pacjentów.