Zaburzenia snu to narastający od kilku dekad problem w społeczeństwach uprzemysłowionych. Dotyczy on nie tylko ludzi dorosłych, ale również dzieci i młodzieży. Szacuje się, że różnego typu trudności ze snem (opór przed położeniem się do łóżka, opóźnione zasypianie, częste wybudzanie się i brak ciągłości snu, przedwczesne budzenie się, zmęczenie w ciągu dnia) dotyczy w zależności od etapu rozwojowego 25-62% populacji dziecięcej. Problemy te mogą być pierwotne np. w przypadku behawioralnych zaburzeń snu lub towarzyszyć innym schorzeniom. Ze względu na znaczne koszty społeczne (obniżenie nastroju rodziców, gorsze funkcjonowanie intelektualne dzieci) i ekonomiczne (porady lekarskie, dodatkowe badania diagnostyczne, absencja rodziców w pracy), coraz więcej uwagi poświęca się leczeniu zaburzeń snu u dzieci ze szczególnym uwzględnieniem zasad higieny snu. Świadomość rodziców i opiekunów w kwestii prawidłowego snu dzieci oraz zasad higieny snu jest niewielka. Pomimo znacznej rangi problemu w polskiej literaturze fachowej tematowi poświęca się niewiele miejsca. Brak jest wytycznych postępowania dla pediatrów i psychiatrów dziecięcych opiekujących się rodzinami zgłaszającymi trudności czy prostych wytycznych dla rodziców i opiekunów. Celem poniższego opracowania jest zebranie informacji dotyczących leczenia behawioralnych zaburzeń snu w populacji pediatrycznej.