Cel pracy:
Umiejscowienie chorobowych zmian skórnych może mieć znaczenie dla doświadczania choroby dermatologicznej i wpływać na stan psychiczny pacjentów. W badaniu dokonano oceny zależności między lokalizacją zmian skórnych a nasileniem objawów psychopatologicznych. W analizach uwzględniono także wpływ takich zmiennych jak tendencja do celowego ukrywania zmian oraz subiektywne odczucie stygmatyzacji ze strony otoczenia.

Metoda:
W badaniu wzięło udział 150 osób w wieku 18-80 lat (M=46,14; SD=17,28) leczących się z powodu różnych chorób skóry. Pacjenci zostali przydzieleni do 3 równolicznych grup wg kryterium lokalizacji zmian – na całym ciele, zasłoniętych i odsłoniętych częściach ciała. Nasilenie objawów psychopatologicznych mierzono skalą SCL-90. Dane socjodemograficzne oraz związane z doświadczaniem choroby skóry (m.in. tendencja do celowego ukrywania zmian oraz subiektywne odczucie stygmatyzacji ze strony otoczenia) zebrano za pomocą ankiety skonstruowanej na potrzeby badania.

Wyniki:
Stwierdzono zależność między lokalizacją zmian skórnych a nasileniem niektórych objawów psychopatologicznych, szczególnie wśród pacjentów nie leczących się z powodu pozadermatologicznych dolegliwości. Wykazano także, że na stan psychiczny pacjentów pośredniczący wpływ może mieć obecność tendencji do celowego ukrywania zmian oraz subiektywnie odczuwana niechęć ze strony otoczenia z powodu choroby skóry.

Wnioski:
Zgodnie z przewidywaniami najwyższe wyniki w zakresie nasilenia objawów psychopatologicznych uzyskiwali pacjenci ze zmianami na całym ciele. Pacjenci ze zmianami na odsłoniętych częściach ciała charakteryzują się wyższym nasileniem „nadwrażliwości interpersonalnej” w porównaniu z badanymi ze zmianami na zasłoniętych częściach ciała. W odniesieniu do pozostałych zmiennych SCL-90 prawidłowość ta jest odwrotna. Ten ostatni rezultat może skłaniać do kształtowania dalszego kierunku poszukiwań badawczych uwzględniających udział czynników psychospołecznych w funkcjonowaniu pacjentów z chorobami skóry.