Pobudzenie psychoruchowe jest zjawiskiem powszechnie obserwowanym w przebiegu schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej. Stanowi ono bardzo trudne wyzwanie terapeutyczne, wiążące się z istotnym ryzykiem działań niepożądanych oraz traumatycznych dla pacjenta (i niejednokrotnie personelu) doświadczeń. Obecnie dostępne metody farmakologicznego leczenia pobudzenia mają liczne mankamenty. Podania doustne leku (preferowane przez pacjentów) wiążą się z koniecznością długiego oczekiwania na efekt terapeutyczny w trakcie którego może dojść do eskalacji pobudzenia. Zaletą iniekcji domięśniowych jest znacznie szybszy początek działania, jednak ich stosowanie jest postępowaniem bardziej inwazyjnym oraz wiąże się z większym ryzykiem działań niepożądanych. Istnieje zatem potrzeba poszukiwania nowych sposobów podawania leków, pozwalających na połączenie zalet leczenia doustnego i parenteralnego przy jednoczesnej minimalizacji ich wad. Przykładem tego jest zastosowanie loksapiny w postaci wziewnej Jak wynika z dostępnych badań pozwala ono na skuteczne opanowanie pobudzenia w schizofrenii i chorobie dwubiegunowej, z szybkością podobną do podań domięśniowych innych leków przeciwpsychotycznych. Ma ono jednak charakter mało inwazyjny, i wiąże się z bardzo niskim ryzykiem działań niepożądanych, czy powikłań.