W artykule przedstawiona została sylwetka psycholog Ludwiki Karpińskiej–Woyczyńskiej, pierwszej Polki działającej na rzecz popularyzacji psychoanalizy i psychologii eksperymentalnej. Karpińska należała do pierwszego pokolenia „polskich Freudystów” razem z Ludwikiem Jekelsem, Stefanem Borowieckim, Hermanem Nunbergiem, Janem Nelkenem, Karolem de Beaurain. Opisana została trudna droga Karpińskiej do zdobycia wyższego wykształcenia. Podkreślony został wkład Karpińskiej w rozwój psychoanalizy światowej, zaprezentowano przegląd jej najważniejszych publikacji psychoanalitycznych (polskich i zagranicznych) do wybuchu I wojny światowej, udział w konferencjach naukowych oraz współpraca z najważniejszymi ośrodkami psychoanalitycznymi w Zurychu i w Wiedniu i ich przedstawicielami (Jungiem, Freudem, Jekelsem). Zaprezentowano także szersze tło historyczne opisywanych wydarzeń. Powojenna działalność Karpińskiej ściśle wiązała się z badaniami ilorazu inteligencji i psychotechnicznymi dzieci i młodzieży. Przedstawiona została działalność Miejskiej Pracowni Psychologicznej w Łodzi, której kierowniczką w latach 1920-1930 była Karpińska, jej dokonania naukowe w zakresie badania poziomu inteligencji, najważniejsze publikacje z lat 1921-1930, współpraca z zagranicznymi ośrodkami o zbliżonym profilu oraz wysiłki na rzecz utworzenia Poradni Zawodowej. Słowa kluczowe: historia psychoterapii, prekursorzy polskiej psychoanalizy