Informacje o stanie zdrowia przekazywane przez pacjentów w gabinecie lekarskim należą do sfery ich życia prywatnego. Tajemnica lekarska ma zapobiegać nieuzasadnionej ingerencji w treść tych informacji, zarówno przez organy państwa jak i podmioty prywatne. Tajemnica lekarska jest zarazem narzędziem ochrony konstytucyjnego prawa do prywatności jednostki jak i gwarancją skutecznego procesu diagnostyczno-terapeutycznego. Z tych względów dostęp do informacji objętych tajemnicą lekarską powinien mieć charakter wyjątkowy, zwłaszcza, że dane te mają wysoce sensytywny charakter. Dotyczy to zwłaszcza tajemnicy psychiatrycznej. Wbrew tym, wydawałoby się oczywistym założeniom, polski prawodawca wprowadza do systemu prawa coraz więcej rozwiązań prawnych, które poważnie ingerują w sferę informacji o stanie zdrowia jednostki. Taki stan czyni z tajemnicy lekarskiej (psychiatrycznej) instytucję o charakterze iluzorycznym i godzi w konstytucyjne prawo do prywatności pacjenta. Wpływa też negatywnie na skuteczność procesu diagnostyczno-terapeutycznego, który wymaga pełnego zaufania w relacji lekarz-pacjent, a co za tym idzie zagwarantowania poufności. W artykule omówiono ratio legis tajemnicy lekarskiej oraz wzajemną relację tajemnicy psychiatrycznej i tajemnicy lekarskiej, a także przesłanki pozwalające na uchylenie tych sekretów. Następnie omówiono też relację jaka zachodzi pomiędzy tajemnicą lekarską a innymi obowiązkami prawnymi spoczywającymi na lekarzach. Na kanwie tych rozważań poddano analizie rozwiązania prawne, które są wyrazem tendencji do osłabiania ochrony prawnej tajemnicy lekarskiej, a tym samym stanowią realne zagrożenie dla informacji nią objętych.