Celem badania było porównanie aktualnej wiedzy na temat związku pomiędzy stosowaniem technik medytacyjnych a występowaniem psychozy z doświadczeniem wschodniego nauczyciela medytacji Osho Rajneesha. Przeszukując bazę danych PubMED przy użyciu słów kluczowych „mediation AND psychosis” uzyskano 72 artykuły, z których tylko 17 w pełni odpowiadało założeniom pracy. Obejmowały one opisy przypadków pacjentów, a także metaanalizy i prace poglądowe związane zarówno z pozytywnym jak i negatywnym wpływem praktyk medytacyjnych na zdrowie psychiczne. Dodatkowo wykorzystano informacje zawarte w 3 książkach. Etiologia wyindukowanych medytacją epizodów psychozy nie jest jednoznaczna wobec częstej obecności licznych czynników współistniejących takich jak poszczenie, deprywacja snu, czy dodatni wywiad psychiatryczny a także ograniczenia metodologii. W przeanalizowanych badaniach donoszono wyłącznie o pacjentach, którzy nie medytowali w klinicznych warunkach. Analiza tych przypadków wskazuje, że ryzyko wystąpienia epizodu psychotycznego wiązało się z nadmiernie długim czasem jej praktykowania i brakiem odpowiedniego nadzoru. Porównanie aktualnej wiedzy naukowej z doświadczeniem wschodniego nauczyciela medytacji pozwoliło na zwrócenie uwagi na rzadko opisywane w literaturze czynniki ryzyka rozwoju psychozy, do których można zaliczyć „specyficzne cechy” nastawienia praktykującego. Jednym z podstawowych jego elementów jest niewłaściwe rozumienie medytacji jako zadania do wykonania, zamiast otwartej, pasywnej i akceptującej postawy obserwowania świata zewnętrznego i wewnętrznego.