Cel:
Pacjenci z zaburzeniami konwersyjnymi często prezentują deficyty ruchowe bez żadnej przyczyny o charakterze organicznym. Najczęściej spotykanymi objawami ruchowymi są drżenia, osłabienie kończyn oraz zaburzenia chodu. Prawidłowa diagnoza i leczenie oraz współpraca pacjenta i jego rodziny podczas terapii mają zasadniczy wpływ na osiągnięcie szybkiego wyzdrowienia. Celem tego artykułu jest zwrócenie uwagi na znaczenie wielodyscyplinarnego postępowania terapeutycznego w ruchowych zaburzeniach konwersyjnych u dzieci dla uzyskania optymalnych efektów leczenia zilustrowane opisem przypadku choroby.

Metoda:
Opis przypadku: dziewięcioletni chłopiec z drżeniem kończyn, ataksją tułowia, zaburzeniami równowagi oraz znaczną niesprawnością w samodzielnej lokomocji na podłożu zaburzeń konwersyjnych został przyjęty na stacjonarny pobyt rehabilitacyjny z powodu braku postępu w dotychczasowym ponad czteromiesięcznym leczeniu obejmującym podawanie hydroxyzyny oraz nieregularne uczestnictwo w psychoterapii. Wdrożono jednoczasowo postępowanie obejmujące behawioralne modyfikacje w usprawnianiu ruchowym, psychoterapię indywidualną i rodzinną oraz leczenie farmakologiczne sertraliną. Szczególną uwagę zwrócono na uzyskanie akceptacji rodziców dziecka do prowadzonej skojarzonej formy terapii uznając, że dotychczasowe leczenie było niewydolne z powodu braku przekonania rodziców o psychogennych przyczynach objawów, skupieniu się na nadmiernym diagnozowaniu dziecka, co utrudniało znacznie prowadzenie prawidłowego leczenia.

Wyniki:
Po trzytygodniowym okresie kompleksowego leczenia pacjent odzyskał całkowicie sprawność ruchową, niezależność funkcjonalną oraz społeczną adekwatnie do swojego wieku.

Wnioski:
Równoczesne wdrożenie wieloprofilowego postępowania jest skuteczną metodą leczenia ruchowych zaburzeń konwersyjnych u dzieci. Warunkiem jego powodzenia jest przekonanie rodziców o psychogennym podłożu objawów, konieczności podjęcia skojarzonego leczenia, co sprzyja uzyskaniu pełnej współpracy w procesie terapeutycznym.