Cel:
W badaniu podjęto próbę potwierdzenia roli reaktywności emocjonalnej i negatywnych zdarzeń z dzieciństwa dla kształtowania się zaburzeń lękowych i depresyjnych oraz określenie zakresu interakcji pomiędzy tymi czynnikami.

Metoda:
W badaniu uczestniczyło 430 osób. Nasilenie reaktywności emocjonalnej określano przy wykorzystaniu Kwestionariusza FCZ-KT Zawadzkiego i Strelaua, występowanie negatywnych zdarzeń z dzieciństwa zaś przy pomocy Kwestionariusza Dzieciństwa Hardta. Występowanie zaburzeń lękowych i depresyjnych badano z zastosowaniem wywiadu ustrukturyzowanego WHO-CIDI ver. 3.0. Związek pomiędzy zmiennymi analizowano za pomocą modelu regresji logistycznej.

Wyniki:
Zaobserwowano moderującą rolę liczby negatywnych zdarzeń z dzieciństwa dla relacji między reaktywnością emocjonalną a występowaniem zaburzeń lękowych i depresyjnych. W grupie osób z dużym poziomem czynnika zdarzeń negatywnych nie zaobserwowano takiej relacji dla obydwu grup zaburzeń. Przy niskim i średnim poziomie moderatora stwierdzono odmienne powiązania dla zaburzeń lękowych i depresyjnych.

Wnioski:
Uzyskane rezultaty tylko częściowo dają się tłumaczyć w ramach modelu temperamentalnego czynnika ryzyka. Odmienny wzorzec zależności między nasileniem cechy temperamentu a występowaniem zaburzeń lękowych i depresyjnych występujący w zależności od liczby raportowanych zdarzeń negatywnych może wynikać z efektu kumulacji negatywnych konsekwencji doświadczeń tego typu.