Zaburzenia funkcji poznawczych występują u 40-70% chorych w przebiegu stwardnienia rozsianego (multiple sclerosis – MS). Obserwuje się je już we wczesnym stadium choroby, również po przebytym klinicznie izolowanym zespole (clinically isolated syndrome – CIS). Dysfunkcje poznawcze rozwijają się niezależnie od niesprawności fizykalnej. Deficyty dotyczą przede wszystkim szybkości przetwarzania informacji, zdolności wzrokowo-przestrzennych, uwagi, pamięci werbalnej oraz funkcji wykonawczych. Dysfunkcje te mają istotne znaczenie m.in. ze względu na wpływ na codzienne funkcjonowanie, jakość życia oraz ryzyko konwersji z CIS do MS. Zagadnienie zaburzeń funkcji poznawczych w przebiegu MS stało się w ostatnich latach istotnym problemem badawczym. Zasadniczym celem jest zrozumienie neurobiologicznego podłoża tych deficytów. Istotną rolę przypisuje się procesowi neurodegeneracyjnemu związanemu z chorobą oraz patologii w zakresie kory mózgowej i niezmienionej tkanki mózgowej. Dokładniejsza ocena tych zmian jest możliwa dzięki rozwojowi w dziedzinie obrazowania metodą rezonansu magnetycznego. Poszukuje się również wpływu profilu genetycznego na przebieg stwardnienia rozsianego, w tym na objawy poznawcze. Mimo zastosowania nowych technik neuroobrazowania, podłoże zaburzeń funkcji poznawczych w MS nie zostało do tej pory jednoznacznie określone. Zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw objawów kognitywnych może poszerzyć naszą wiedzę o patofizjologii choroby, a także przyczynić się do rozwoju nowych strategii i celów leczenia. Artykuł ten stanowi podsumowanie dostępnych badań, w których wykorzystano konwencjonalne oraz nowoczesne metody obrazowania metodą rezonansu magnetycznego do oceny patologii strukturalnych występujących w przebiegu MS oraz czynników genetycznych i ich związku z dysfunkcjami poznawczymi.