Problem odzyskanych wspomnień dotyczy nie tylko psychiatrii, psychologii czy psychoterapii - jest to także znacząca kwestia prawna i sądownicza. Między klinicystami, naukowcami oraz prawnikami istnieje nierozstrzygnięty spór dotyczący wiarygodności odzyskanych wspomnień, określany w literaturze „wojną o pamięć”. Krytyce poddawana jest wiarygodność tych wspomnień, które były odzyskiwane z użyciem specyficznych technik terapeutycznych czy poradników służących temu celowi. Opisywane w literaturze przypadki odzyskanych wspomnień dotyczyły m.in. molestowania seksualnego, które miało miejsce w dzieciństwie. Jednak w wyniku śledztw często okazywało się, że takie wydarzenia nigdy nie miały miejsca. Celem prezentowanego artykułu jest próba udzielenia odpowiedzi na kluczowe pytania związane z tym zagadnieniem: Czy jest możliwe niepamiętanie wydarzeń traumatycznych? Czy i w jakich warunkach można zaszczepić wspomnienie autobiograficzne? Czy można stworzyć listę metod terapeutycznych, które sprzyjają wytwarzaniu fałszywych wspomnień? Jak może wyglądać portret pacjenta szczególnie podatnego na zaszczepianie nieistniejących zdarzeń? Odpowiedzi na te pytania będą stanowiły podstawę rozważań nad stworzeniem warunków sprzyjających pracy terapeutycznej i minimalizujących błędy wynikające z zagrożenia zaszczepiania nieistniejących wspomnień.