Cel pracy:
Celem pracy było porównanie ilości parafunkcji oraz oznak i objawów TMD w populacyjnej grupie dzieci z ADHD i bez ADHD.

Metoda:
Badaniem objęto wszystkie dzieci klas V wszystkich publicznych szkół podstawowych (dzieci nieleczone, niekierowane). Zgłaszalność wyniosła 91%. W I etapie badań psychologiczno-psychiatrycznych rodzice i dzieci wypełniali kwestionariusze CBCL i YSR. W kolejnym etapie u dzieci wyłonionych w badaniu przesiewowym wykwalifikowany psychiatra dziecięcy przeprowadził półustrukturyzowany wywiad diagnostyczny K-SADS-PL i diagnozował ADHD. Parafunkcje, oznaki i objawy TMD oceniono przeprowadzając bezpośredni wywiad z dzieckiem oraz badanie kliniczne przez lekarza stomatologa.

Wyniki:
Wykazano istotne różnice (p<0,05) pomiędzy dziećmi z ADHD i bez ADHD związane z uprawianiem parafunkcji takich jak: żucie gumy (76,47% vs. 46,07%), obgryzanie paznokci (70,59% vs. 40,45%) oraz bruksizm (52,54% vs. 26,22%), liczbą uprawianych parafunkcji (8-10 parafunkcji 11,76% vs. 2,25%) oraz oznak i objawów TMD (1 oznaka lub objaw 0,0% vs 32,21%; 4-7 oznak lub objawów 17,65% vs. 3,75%).

Wnioski:
U dzieci z ADHD wykazano znacznie częstsze występowanie objawów zaburzeń stawu skroniowo-żuchwowego oraz uprawianych parafunkcji. Badania te sugerują, że dzieci z ADHD stanowią grupę zwiększonego ryzyka wystąpienia TMD w przyszłości. Koniecznie jest interdyscyplinarne leczenie pacjenta z ADHD przez psychiatrę i stomatologa.