Cel:
Celem tego badania było określenie parametrów przedśmiertnego majaczenia w szpitalu psychiatrycznym i porównanie ich z przedśmiertną psychopatolgią pacjentów somatycznych.

Metoda:
Analiza dokumentacji medycznej 139 pacjentów szpitala psychiatrycznego zmarłych w latach 1997-2003. Diagnozy zostały postawione na podstawie wytycznych do wersji 10 (ICD-10) według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób. Dobór pacjentów do badania był uwarunkowany następującymi danymi: wiek pacjenta, płeć, wcześniejsze zaburzenia psychiczne, stan psychiczny i somatyczny oraz inne choroby.

Wyniki:
U 83,7 proc. pacjentów zostało rozpoznane przedśmiertne majaczenie, gdzie najwiekszą grupę stanowili starsi mężczyźni z objawami demencji i mniejszą skłonnością do depresji. Stwierdzono, że u pacjentów bez objawów demencji majaczenie występowało nastepująco: 76,9 proc. - płeć męska, 23,1 proc. - płeć żeńska (P = 0,008). Wśród badanych pacjentów majaczenie trwało od 1 do 1335 dni. Obserwacji zostało poddane dłuższe majaczenie, które występowało u pacjentów powyżej 75 roku życia (87,7, SD 52,6 vs 183,9, SD 121,4 dni, p = 0.019) i chorych z objawami demencji (83,6, SD 173,6 vs 13,5, SD 11,6 dni, p <0,001), zależności między płciami nie obserwowano.

Wnioski:
Przedśmiertne majaczenie najczęściej występowało u pacjentów w starszym wieku z objawami demencji. U pacjentów młodszych bez objawów demencji majaczenie trwało krócej. Dłuższe majaczenie występowało częściej u pacjentów w szpitalu psychiatrycznym niż u pacjentów somatycznych. Dla pacjentów z objawami depresji i osób poprzednio nadużywających alkohol wystąpienie objawów przedśmiertnego majaczenie nie jest typowe. Przedśmiertne majaczenie o nasileniu średnim i hiperaktywnym tuż przed śmiercią zmieniało się na mało aktywne.