Cel pracy:
Prowadzone dotychczas badania wykazały, że negatywne stereotypy dotyczące osób z zaburzeniami hazardowymi, a szczególnie przekonanie, że osoby te ponoszą osobistą odpowiedzialność za swoją chorobę, mogą znacząco przyczyniać się do stygmatyzacji tych osób. Wstyd i strach przed stygmatyzacją utrudniają decyzję o podjęciu leczenia. Omawiane badanie diagnozuje przekonania respondentów o wpływie stygmatyzacji osób z zaburzeniami hazardowymi na społeczne postrzeganie leczenia zaburzeń hazardowych oraz przekonania respondentów o wpływie stygmatyzacji na podejmowanie leczenia, czy poszukiwanie pomocy. Ponadto badanie diagnozuje, czy leczenie może pomóc w ograniczeniu stygmatyzacji, czy profesjonaliści w jakiś sposób uwzględniają to zagadnienie w swojej praktyce?

Metoda:
W pierwszej połowie 2015 r. przeprowadzono 90 wywiadów indywidualnych z osobami z zaburzeniami hazardowymi, pracownikami socjalnymi, terapeutami zatrudnionymi w placówkach leczenia uzależnień, lekarzami pierwszego kontaktu oraz psychiatrami.

Wyniki:
Społeczna reakcja na fakt rozpoczęcia leczenia zależy od tego, czy zaburzenia hazardowe postrzegane są w kategoriach problemu medycznego, czy raczej w kategoriach moralnych. Przychylniejsze reakcje wobec informacji o podjęciu leczenia przejawiają głównie znaczący inni, którzy zgodnie z terminologią Goffmana są zorientowani. Leczenie oznacza konieczność ujawnienia swojego problemu i stawienia czoła stygmatyzacji. Szczególnie kobiety są stygmatyzowane z powodu zaburzeń hazardowych. Omawiane badanie pokazało, że leczenie pozwala pozbyć się poczucia winy poprzez zdobycie wiedzy na temat zaburzeń hazardowych.

Wnioski:
Podjęcie problemu stygmatyzacji na wczesnych etapach leczenia może przyczynić się do ciągłości leczenia. Specjaliści powinni być świadomi swoich uprzedzeń, ponieważ ich stygmatyzujące postawy mogą wpływać na wyniki leczenia