Uzależnienie od alkoholu jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych. Przewlekła konsumpcja dużych dawek alkoholu etylowego prowadzi do licznych zmian adaptacyjnych w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym, w tym przede wszystkim do zmniejszenia aktywności hamujących szlaków GABA-ergicznych i wzrostu aktywności pobudzających szlaków glutaminergicznych. W przypadku odstawienia alkoholu nawet u połowy pacjentów może rozwinąć się alkoholowy zespół abstynencyjny (AZA). Niniejsze opracowanie zawiera zalecenia Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i Sekcji Farmakoterapii Polskiego Towarzystwa Badań nad Uzależnieniami dotyczące farmakoterapii alkoholowych zespołów abstynencyjnych. W pracy przedstawiono etiopatogenezę, mechanizmy neuroprzekaźnikowe i receptorowe, objawy i kryteria diagnostyczne AZA, leki stosowane w terapii alkoholowych zespołów abstynencyjnych, postępowanie w niepowikłanych i powikłanych alkoholowych zespołach abstynencyjnych, omówiono postępowanie w populacjach specjalnych. Lekami pierwszego rzutu w leczeniu AZA są benzodiazepiny (BDZ). Większość badań nie wykazała przewagi którejkolwiek substancji z grupy BDZ w leczeniu AZA. Decyzja o wyborze preparatu powinna wynikać z ich właściwości farmakokinetycznych, współwystępujących chorób oraz aktualnego stanu pacjenta. Najczęściej stosowanymi BDZ są diazepam, lorazepam, oksazepam i klorazepat.