Cel:
Celem artykułu jest empiryczna analiza związków pomiędzy przejawami zaburzeń osobowości a strukturą poczuć tożsamościowych. Związki te prześledzono w ramach dwóch modeli zaburzeń osobowości – opartym na teorii osobowości Millona oraz systemie klasyfikacji zaburzeń osobowości DSM-IV.

Metoda:
W prezentowanych badaniach udział wzięło łącznie 197 studentów różnych kierunków uniwersyteckich. Zastosowano Kwestionariusz Stylów Osobowości Millona – narzędzie pomiaru stylów osobowości, które zawiera także indeks kliniczny, będący wskaźnikiem psychologicznego przystosowania. Do badania zaburzeń osobowości według DSM-IV wykorzystano Kwestionariusz Typów Zaburzeń Osobowości. Strukturę poczuć tożsamościowych mierzono Wielowymiarowym Kwestionariuszem Tożsamości. Dane analizowano przy użyciu testów t-Studenta oraz jednoczynnikowej analizy wariancji, po uprzednim sprawdzeniu normalności rozkładów zmiennych w podgrupach.

Wyniki:
W badaniach opartych na modelu Millona otrzymano trzy wzorce zaburzonej osobowości, z których każdy ujawniał istotne deficyty tożsamościowe. Podobnie, zdecydowana większość zaburzeń osobowości uwzględnionych w klasyfikacji DSM-IV istotnie różniła się w zakresie poczucia tożsamości od osób ze zdrową osobowością.

Wnioski:
Otrzymane rezultaty pokazują, że deficyty w obszarze tożsamości można uznać za istotny przejaw zaburzeń osobowości, niezależnie od przyjętego modelu osobowości. Najwięcej deficytów tożsamościowych obserwuje się u osób kwalifikowanych do grupy zaburzeń dziwaczno-ekscentrycznych oraz obawowo-lękowych. Wiązka zaburzeń dramatyczno-niekonsekwentnych okazała się najbardziej niejednorodna pod względem poziomu dezorganizacji tożsamości charakteryzującego zaburzenia osobowości wchodzące w skład tej grupy.