Cel pracy:
Celem: pracy było zbadanie opinii polskich psychiatrów wobec osób chorujących psychicznie i porównanie ich z analogicznymi badaniami w populacji ogólnej.

Metoda:
Badaną grupą byli polscy psychiatrzy. Zastosowano sondaż diagnostyczny wykorzystując kwestionariusz do samodzielnego wypełnienia. Analizie poddano 232 ankiety..

Wyniki:
Wyniki porównano z populacją ogólną. 61,5% respondentów (59% w populacji ogólnej) uważa, że osoba, która zachorowała psychicznie ma szanse na wyzdrowienie a 79% (v. 77%), że przymus w polskiej psychiatrii stosowany jest odpowiednio często. 95% (v.75%) zaliczyło choroby psychiczne do problemów zdrowotnych, które ukrywa się przed innymi. 43% (v. 56%) uważa, że przebyta choroba psychiczna ogranicza istotnie zdolność do wykonywania pracy zarobkowej, 13,5% (v 30%), że zespołowej a 33% (v 71%), że ogranicza pracę wymagającą dużej samodzielności. 16% (22%) wyraża sprzeciw, aby w pobliżu ich miejsca zamieszkania znalazły się placówki dla osób chorujących psychicznie. Psychiatrzy częściej deklarowali bliską znajomość z osobami chorującymi psychicznie (87,5% v. 32% ), oraz życzliwy stosunek do osób chorujących psychicznie i ich uczestnictwa w życiu społecznym (86,5% v. 65%).

Wnioski:
1. Stosunkowo duża grupa badanych psychiatrów w porównaniu z populacją ogólną posiada członka rodziny chorującego psychicznie lub sama jest osobą chorującą psychicznie. 2. Polscy psychiatrzy, pomimo wykształcenia i misji zawodowej, prezentują podobnie stygmatyzujące postawy wobec osób chorujących psychicznie co populacja ogólna. 3. Poprzez swoje postawy polscy psychiatrzy współtworzą system wsparcia, ale również uczestniczą w procesie stygmatyzacji.